Wij klommen aenstonts van onse paerden en naer dat wij den afvalligen weder op den rechten wech gebracht hadden, lieten wij ons den ganschen berch op, over en af draegen van luyden die, daer op afgerecht sijnde, haer kost mede winnen. Wij hadden het soo kout als in Hollandt in de strenchste wintersche daegen. […] t’ Afklimmen sceen ons seer wonderlijck, alsoo dese menschen met ons passagies af klommen die wij niet alleen als met groote moeyten af souden geraeckt sijn. Sij springen van den eenen steen op den anderen als bockken en geijten en gaen van de afreuse precipicen, soo ras als een paert op een gelijken wech kan stappen. t’ Instrument daer men op sit is een stoel tusschen twee lange stockken gebonden, welcker ende sij in een zeel [band] draegen, even of men bij ons iemandt op den beurri [draagbaar] hadt. Doen wij wederom om laech begosten te koomen, quam de warmte ons hoe lanch hoe meer tegen, t’ welck seer vermaekelijck was.

In oktober 1674 trokken Coenraad Ruysch en zijn neef door de Alpen. Eerder die dag was neef Van Hoogheveen bijna met paard en al van de afgrond gestort. Op de gevaarlijke Mont Cenis, de route die veel reizigers kozen, werden zij gedragen door gidsen die met het gemak van een berggeit over de rotsen heen stapten.

Een reiziger op de Mont Cenis, ca. 1755