Nederlanders kwamen er tijdens hun reis al vlug achter dat het geen overbodige luxe was om een vreemde taal te spreken. Taaldocenten in Frankrijk en Engeland konden dan ook rekenen op de klandizie van een vaste stroom bezoekers uit de Republiek. Uitgevers anticipeerden op allerlei taalproblemen door in hun reisgidsen lange lijsten met handige Duitse en Italiaanse zinnen en vragen in te lassen. Gerard Hinlopen (1644-1691) had zich voor zijn reis minder goed ingelezen en kwam daar door schade en schande achter bij zijn aankomst in de Engelse havenstad Rye. Een toevallige medereiziger had hem geholpen bij het regelen van een logeerplaats, maar toen Gerard de volgende ochtend zijn maag hoorde rommelen en zijn reisgezel in geen velden of wegen te bekennen was, besloot hij op eigen gelegenheid lunch te bestellen:

[…] geen van ons kondt minste woord Engels. Wij hadden op ons inkomen gesien een ham op tafel staan, daar wel apetit toe hadden. Doch was wegh genomen, soo dat op veelerleij wijs ons begeerte daar toe te kennen gevende, al evenwel niet verstaen werde, derhalve ik mijn been grijpende, begon te knorren als een vercken, ’t geen de vrouw eerder tot laggchen, als tot verstant brocht, en deselve niet eerder kregen voor dat hem in een kas staande, selfs daar uijthaalden, als wanneer de vrou eerst verstond wat met ’t bovenstaande knorren wilden seggen. Op een ander tijt salade begerende, gaven ’t met steken van groene bladeren in onse mondt te verstaen.

Gerard Hinlopen, 5 maart 1667,